Wojciech Majewski „Przemiana” – fragmenty recenzji prasowych:

„…Nad grą pianisty możemy zachwycać się na wielu płaszczyznach, ale chyba
największą zaletą jest jej komunikatywność. Wyrazistość gry Majewskiego,
przy całej złożoności formalnej, technicznej etc., jest zadziwiająca. Frazowanie,
zaczerpnięte z najlepszych wzorców muzyki klasycznej, wsparte jest finezyjną
melodyką za każdym razem stojącą u podstawy formotwórczej poszczególnych
utworów. „Przemiana” jest liryczna, ale słodyczą nie ocieka. Każdy utwór to
pięknie opowiedziana historia z wyraźnie zarysowanym tematem,
rozwinięciem, kulminacją i morałem na końcu.
Największym pokazem umiejętności Wojciecha Majewskiego jest jednak jego
własna kompozycja Nadświadomość, jeden z najpiękniejszych utworów do
usłyszenia w tym pamiętnym roku 2020. Artysta ujął tam wszystko co w jego
grze najbardziej charakterystyczne: emocjonalność, kantylenę, subtelność w
kontraście z gwałtownością oraz mistrzowską pracę motywiczną.”
Marcin Puławski – Laboratorium Fuzji Muzycznych
„…Wojciech Majewski jest doskonałym pianistą, bowiem „Przemiana” to
album wyborny, w dodatku w stu procentach nagrany solo a to formuła
niewybaczająca pianiście żadnego błędu(…) „Przemiana” jest jak dotąd
najciekawszą muzyczną propozycją Majewskiego. Od momentu kiedy po raz
pierwszy wysłuchałem tego albumu wiem, że każde następne nagranie tego
pianisty warte będzie najwyższej uwagi.”
Rafał Garszczyński – Jazzpress
„…Majewski stworzył całość jednorodną w charakterze, układającą się niemal
w narracyjną opowieść. Oczywiście przychodzą na myśl jako kontekst czy
skojarzenie dziesiątki albumów nagranych przez klasyków jazzowego
fortepianu. W tak wyeksploatowanej formule Majewski odnajduje jednak swoją
drogę – nie usiłuje nikogo naśladować, gra „siebie”, po swojemu, jest dzięki
temu naturalny, przekonujący, intrygujący.”
Tomasz Janas – IKS, Poznański Informator Kulturalny
„…Two of original compositions are expanded into mini-suites, lasting over ten
minutes each, which allow Majewski to express a wide range of emotions and
his excellent pianistic technique. The other two, although slightly more concise,
are no less expressive and emotional. The interpretations of the songs are very
liberal with the melodic themes, and become entangled in passionate
ornamentation, using a barrage of chords, rhapsodic arpeggios and almost
percussive attack of the keyboards, creating a storm of sensations and sounds.
(…)this is still a superb musical experience, which will not leave any listener
„on the fence”. Personally I had a great time listening to this music, but to each
his own.
Connoisseurs of Jazz-Classical Fusion will have a field day with this, but the
album does require patience and attentive listening – as usual quality does not
come easy! Highly recommended!”
Adam Baruch – „The soundtrack of my life”