Fragmenty recenzji

…Niewiele jest płyt polskich poświęconych kompozycjom Skriabina. Najnowszy album Majewskiego jest więc swego rodzaju novum, jego powstanie było więc uzasadnione i potrzebne. Tym bardziej, że jakość wykonania dorównuje zagranicznym konkurentom (…). Podejście artysty jest bardzo pianistyczne, zindywidualizowane, w zależności od konkretnej kompozycji, okresu z jakiego ona pochodzi. W pierwszych miniaturach-romantyczne, łagodne, chwilami słodkie niemal, w kolejnych ostrzejsze, bardziej zdecydowane. Dźwięk staje się krótszy, zostają wydobyte emocje bardziej wybujałe, nieokiełznane, często wręcz mroczne. Godne wielkiego podziwu jest to zróżnicowanie wyrazowe, jakie udaje się przekazać pianiście. Pod względem technicznym również wychodzi on zwycięską ręką, doskonale radząc sobie z często bardzo trudnymi wykonawczo utworami.(…). Być może jest to najwybitniejsza polska płyta z muzyką Skriabina!

Łukasz Kaczmarek – Muzyka 21

Szesnastoletni uczeń szkoły muzycznej zobaczył w telewizji słynny moskiewski koncert Vladimira Horowitza (1986). Usłyszał tam kilka etiud Skriabina i uległ wielkiej fascynacji tym kompozytorem. Zgłębiał jego biografię i idee; poznawał jego twórczość, a utwory na fortepian solo włączał do swego repertuaru(…)Wojciech Majewski – artysta otwarty – w Skriabinie ceni właśnie otwartość: na piękno melodii i eksperymenty harmoniczne, na liryzm i mistycyzm, na barwę dźwięku i architekturę utworu. Majewski wydobywa potencjał formy i treści tej muzyki. Jest w tej interpretacji i zuchwała wirtuozeria, i czarowna subtelność; są kontrasty dynamiki i refleksyjność. Wybrane trzydzieści cztery miniatury (głównie preludia, mazurki i etiudy) zostały ułożone według chronologii powstania, tworząc opowieść o podróży (przerwanej przez śmierć) Skriabina ku misterium życia i sztuki. Wojciech Majewski jest także producentem tej świetnie nagranej płyty.

Hanna i Andrzej Milewscy –Hifi i muzyka

…podobnie dzieje się w wypadku muzyki Aleksandra Skriabina, która pod palcami znakomitego pianisty Wojciecha Majewskiego, przemawia do nas pięknem tego, co Skriabin nam dał.(…). 34 miniatury m. in.: preludia, mazurki, etiudy, poematy, w chronologicznym układzie utworów – od dziecięcego „Kanonu”(1883) aż do ostatnich „5 Preludiów op.74” z 1914 roku – to zarówno znakomity przykład ewolucji stylu Skriabina ale i możliwość pokazani kunsztu przez solistę a pianistyka Skriabina to Himalaje wirtuozerii. Majewski pokazuje tutaj zarówno rewelacyjny warsztat jak również mentalną dojrzałość na miarę (niegdyś) wykraczających daleko za percepcję zwykłego melomana kompozycji. Pod palcami Majewskiego, Skriabin nie taki straszny, a i piękny!

Piotr Iwicki – Gazeta Polska Codziennie

Płyta Wojciecha Majewskiego (wyd. Polskie Radio) poświęcona Skriabinowi to 34 miniatury m.in: preludia, mazurki, etiudy – które ułożone chronologicznie ukazują zmiany, jakie zachodziły w procesie krystalizowania się jego idei kompozytorskich(…).Mądry wybór utworów, wspaniała gra pianisty, a do tego bardzo ładna oprawa graficzna krążka stworzona przez sławnego artystę Rosława Szaybo – „Wojciech Majewski gra Skriabina” to rzeczywiście wyjątkowe nagranie, więcej niż godne polecenia.

Mieczysław Burski – Polskie Radio