„…reedycja albumu kwintetu Wojciecha Majewskiego „Grechuta” zbiega się z 10 rocznicą śmierci poety piosenki. Upływ lat nie ujął nic z ponadczasowej urody jego utworów. Interpretacje jazzmanów, znakomitych improwizatorów, eksponują te walory, dodając dyskretny ornament synkopowanej dynamiki. „Lanckorona”, „Będziesz moją panią”, „Dni, których nie znamy” oraz inne przeboje lśnią fascynującym blaskiem.”

Adam Ciesielski – W Sieci

„Mija piętnaście lat od nagrania tej płyty a zasługuje ona na przypomnienie, jak mało które dzieło polskiego jazzu nowego milenium…Od początku płyty określa się pozycja solisty w zespole-lidera akompaniującego, grającego oszczędne partie solowe, podporządkowane duchowi kompozycji. Album nie jest „interpretacją” Grechuty, tylko nowym odczytaniem, uwolnieniem z muzyki krakowskiego artysty potencjału, którego istnienia nie podejrzewaliśmy. Posłuchajmy tej płyty jakby to były „Pieśni bez słów” Grechuty, a będzie to podwójny tryumf-jego i Wojciecha Majewskiego. A także całego zespołu muzyków wrażliwych i otwartych.”

Daniel Wyszogrodzki – Gazeta Wyborcza

„…Wojciech Majewski majstrował przy tej muzyce z iście chirurgiczną precyzją. Udało mu się nie tylko zachować postać kolejnych tematów, ale i uchwycić niepowtarzalny, liryczny klimat tamtych lat. Płyta jest propozycją szczegółowo przemyślaną: młody artysta idealnie wyczuł jakich muzycznych środków wymaga podobny projekt ( …) Jednak chyba głównym bohaterem tego albumu jest specyficzny klimat, nostalgia, owo łkanie polskiej duszy, które ma swoje korzenienie zarówno w naszej sztuce ludowej, religii jak i dziedzictwie romantyzmu; niektóre kody i nawiązania odczyta tu tylko Polak. A klimat ten budują przede wszystkim muzycy. Nie wyobrażam sobie tych nagrań bez przepysznie miękkiego dźwięku Roberta Majewskiego, tęsknej frazy Szukalskiego oraz delikatnych brzmień fortepianu lidera…”

Bogdan Chmura – Jazz Forum